Jury na posiedzeniu 9 października 2015 roku zdecydowało o przyznaniu tytułu Laureata w trzeciej edycji Konkursu o Nagrodę im. Barbary Skargi Piotrowi Graczykowi, autorowi eseju Przyszłość pewnej przenośni. Przyczynek do pytania o historię sztuki.
Jacek Dobrowolski, Wzlot i upadek człowieka nowoczesnego, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2015
Publikacja dofinansowana przez Fundację PZU.
Esej Jacka Dobrowolskiego to antropologiczny szkic, który stara się odpowiedzieć pytanie, czy starożytne hasło "poznaj samego siebie" jest wciąż aktualne w naszych czasach, zdominowanych przez naukę i technikę. Esej został wyróżniony w drugiej edycji konkursu o nagrodę im. Barbary Skargi na esej metafizyczny.
Jacek Dobrowolski urodził się w 1976 roku w Warszawie. Chodził do II LO im. St. Batorego. Studiował na MISH, a następnie doktoryzował się w Instytucie Filozofii UW (2006). Publikował teksty prozą i eseistyczne m.in. w „Twórczości”, „Przeglądzie Filozoficzno-Literackim”, „Lampie”, „praktyce teoretycznej”, „Dzienniku opinii”, „Kulturze liberalnej”, „Ricie Baum”. W roku 2005 został współzałożycielem inicjatywy kulturotwórczej i magazynu internetowego pn. „Orgia myśli”, ochotniczej spółdzielni twórców zainteresowanych literaturą, filozofią, kulturą, sztuką, polityką i społeczeństwem, którzy działając kolektywnie współtworzyli od tego czasu aż po dziś szereg wydarzeń publicznych o charakterze intelektualnym, artystycznym i edukacyjnym, a także dostarczyli wielu publikacji na stronę internetową OM. W 2006 roku Jacek Dobrowolski opublikował powieść pt. „120 godzin” (wyd. Czytelnik), nagrodzoną w tym samym roku w konkursie Fundacji Kultury. W roku 2007 ukazała się książka pt. „Filozofia głupoty” (WN PWN), obszerny esej stanowiący próbę eksplikacji rozmaitych fenomenów ludzkiej irracjonalności za pomocą eksperymentalnego dyskursu i specyficznie na jego potrzeby stworzonej struktury konceptualnej, stanowiący skróconą wersję pracy doktorskiej. W roku 2014 książka „Filozofia głupoty” została przetłumaczona na rosyjski.
Joanna Bednarek – ur. 1982, filozofka z zawodu i powołania, pisarka z powołania. Pracę doktorską Polityka poza formą. Ontologiczne uwarunkowania poststrukturalistycznej filozofii polityki obroniła w 2011 roku. Członkini redakcji „Praktyki Teoretycznej”. Publikowała w „Nowej Krytyce”, „Czasie Kultury” i „Krytyce Politycznej”. Tłumaczyła m.in. Rosi Braidotti, Donnę Haraway i Karen Barad. Współpracuje z Pracownią Pytań Granicznych i z Interdyscyplinarnym Centrum Badań Płci Kulturowej i Tożsamości UAM. W latach 2006–2009 współpracowała z „Krytyką Polityczną”. Teksty literackie publikowała w „Czasie Kultury” i „FA-arcie”. Obszar kompetencji i zainteresowań: na przecięciu poststrukturalizmu, feminizmu, marksizmu autonomistycznego i literatury.
Piotr Graczyk – ur. 1970, filozof i tłumacz, pracownik Instytutu Kultury UJ, redaktor kwartalnika „Kronos”. Przełożył na polski teksty Heideggera, Hegla, Schellinga, Schmitta, Benjamina, Adorna, Blumenberga, Taubesa i in. Publikował w „Kronosie”, „Znaku”, „Przeglądzie Politycznym” i in. Autor książki Maska i oko. Rozważania o tragedii, ironii i polityce (2013).
Fragment finałowego eseju Przyszłość pewnej przenośni. Przyczynek do pytania o historię sztuki:
Fragment finałowego eseju Życie i śmierć trzech koncepcji sztuki:
1) Koncepcje sztuki rodzą się wraz z odpowiadającymi im koncepcjami epistemiczymi (koncepcjami poznania, wiedzy, władz umysłowych itp.) i wraz z nimi umierają. Koncepcja sztuki jako techne narodziła się jako produkt uboczny greckiej refleksji nad wiedzą (episteme). Koncepcja sztuk wyzwolonych stanowiła istotę łacińskiej refleksji nad nauką (scientia), jej uporządkowaniem i przekazywaniem (studium). Koncepcja sztuk pięknych i towarzysząca jej teoria zwana estetyką narodziła się w momencie, gdy największe triumfy święcił nowożytny empiryzm. Nie jest to korelacja czysto chronologiczna, ale wynikająca z samych konfiguracji pojęciowych.
Piotr Kozak (1983) – studiował filozofię i architekturę w Gdańsku, doktorat (2015) na Uniwersytecie Warszawskim. Autor książek Wychować Boga. Estetyka antropologiczna Alexandra G. Baumgartena (Warszawa 2013) oraz Co to jest myślenie? (Warszawa 2015).
